Η φράση του Σεφέρη ‘ο δεσμός του ποιητή με την εποχή του είναι βιολογικός’ αποκαλύπτει την αναντίρρητη και παγιωμένη ανθρώπινη συμπεριφορά που δεσμεύει τον άνθρωπο στο να κατανοεί την κάθε πραγματικότητα που του παρουσιάζεται με όρους της δικής του πραγματικότητας. Αυτό σημαίνει ότι ο ποιητής προβάλει τα ενδότερά του αισθήματα όχι με σκοπό να υιοθετούνται και εφάπτονται σε κάθε άνθρωπο και κάθε εποχή, αλλά αντίθετα να είναι βαμμένα στο χρώμα της δικής του εμπειρίας, με βάση τα προσωπικά βιώματα και αναμνήσεις, τα οποία ελέγχουν και καθοδηγούν τη ζωή μας άσχετα από τη δική μας βούληση.
Η έννοια του ‘ορίου δεκτικότητας του αναγνώστη’ αναφέρεται σε αυτό που θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε ως την αντίθετη όψη αυτού που μόλις περιγράφηκε. Ο αναγνώστης, είτε σύγχρονος είτε μεταγενέστερος του ποιητή, είτε έχει ζήσει παρόμοια είτε απλώς μπορεί να τα φανταστεί, δεν είναι ποτέ δυνατόν να αντιληφθεί πλήρως και με ακρίβεια ολόκληρο το λεπτεπίλεπτο φάσμα της εκάστοτε ποιητικής δημιουργίας. Σχετίζεται εμφανώς με την πεποίθηση και θέση του Σεφέρη ότι δεν υπάρχει ένας συγκεκριμένος τρόπος με τον οποίο ορίζεται ορθά ή πρωτότυπα ένα ποιητικό έργο. Η συνομιλία με τον αναγνώστη είναι αυτή που δίνει ζωή στα ποιήματα και τα κάνει εν τέλει διαχρονικά. Ο αναγνώστης, όσο καλές προθέσεις κι αν έχει, μπορεί να ακολουθήσει μέχρι ένα συγκεκριμένο σημείο τον ποιητικό ειρμό. Αυτό επιβεβαιώνεται και από το γεγονός ότι, πολλές φορές, είναι απαραίτητη η επεξήγηση από τον ίδιο τον ποιητή, όπως συνέβη για παράδειγμα με την Κίχλη, χρόνια μετά τη δημοσίευσή της.
0 comments